உத்தம் சிங்

ஜாலியன் வாலாபாக் படுகொலை நடந்த போது, பஞ்சாப் கவர்னராக இருந்தவர் மைக்கேல் ஓ டயர் ஜெனரல் டயருக்கு பராட்டுத் தெரிவித்ததுடன் பஞ்சாபில் பொதுமக்களுக்கு எதிரான அடக்குமுறையை கட்டவிழ்த்து விட்டார் ஜாலியன் வாலாபாக் படுகொலைக்கு மறுநாள் (ஏப்ரல் 14) ராணுவச்சட்டம் பிறப்பிக்கப்பட்டது. ராணுவச் சட்டத்தை மீறிதாக 218 பேர் கைது செய்யப்பட்டனர். அதில் 51 பேருக்கு தூக்கு தண்டனை விதிக்கப்பட்டது. ஏப்ரல் 17ல் மாணவர்கள் சைக்கிளில் செல்லத் தடை விதிக்கப் பட்டது. அதை மீறிய 518 பேர் கைது செய்யப்பட்டனர். அவர்களில் 107 பேருக்கு தூக்குத் தண்டனை விதிக்க ப்பட்டது 264 பேருக்கு ஆயுள் தண்டனை விதிக்கப்பட்டு அந்தமான் தீவுக்கு அனுப்பபட்டனர் தண்டனை அடைந்தவர்களில் 7 வயது சிறுவனும் இருந்தான்!.

மைக்கேல் ஓ டயர் 1913 முதல் 1919 வரை கவர்னராக இருந்தார். அப்போது அவரால் தூக்கு மேடைக்க அனுப்பபட்டவர்கள் 600 பேர் ஜாலியன் வாலாபாக் படு கொலையையும், அதன் பிறகு நிகழ்ந்த அட்டூழியங்களையும் நேரில் பார்த்தவர்களில் உத்தம் சிங் என்ற 20 வயது இளைஞரும் ஒருவர், மனித வேட்டையாடிய ஜெனரல் டயரையும், கவர்னர் மைக்கேல் ஓ டயரையும் கொன்று பழிக்குப் பழி வாங்குவேன் என்று அவர் சபதம் செய்தார்.

ஜெனரல் டயரை இங்கிலாந்து அரசு திரும்ப அழைத்துக் கொண்டதைத் தொடர்ந்து கவர்னர் மைக்கேல் ஓ டயரும் கவர்னர் பதவியை வேறொருவரிடம் ஒப்படைத்து விட்டு ஜுன் 1ம் தேதி இங்கிலாந்து புறப்பட்டு சென்றார் இதனால் இங்கிலாந்து நட்டுக்குச் சென்று இந்த இருவரையும் சுட்டுக்கொல்ல உத்தம் சிங் முடிவு செய்தார் வர்த்தகக் கப்பல் ஒன்றில் பணியாளராக தென் ஆப்பிரிக்காவுக்குச் செல்லும் வாய்ப்பு உத்தம் சிங்கிற்கு கிடைத்தது. 1921 ல் தென் ஆப்பிரி்க்காவுக்கு சென்று அங்கு இந்திய புரட்சி வீரர்கள் சிலருடைய உதவி பெற்று 1923ம் ஆண்டு இங்கிலாந்து சென்றார். தன்னை என்ஜினியரிங் கல்லூரி மாணவர் என்று கூறிக்கொண்டு. தெரிந்த வேலைகளையும் செய்து கொண்டு காலத்தை ஓட்டினார்.

ஜெனர் டயர், மைக்கேல் ஓ டயர், ஷெட்லாண்டு ஆகிய மூவரையும் ஒரே சமயத்தில் தீர்த்துக் கட்ட சமயம் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். இந்திய சுதந்திரப் போரில் முன்னணி வீரராகத் திகழ்ந்த பகத்சிங். உத்தம் சிங்கின் நண்பர் அவர் 1928ல் உத்தம் சிங்கிற்கு ஒரு கடிதம் எழுதினார் 'புரட்சி' இயக்கத்துக்கு உன் போன்ற சுத்த வீரர்களின் சேவை தேவைப்படுகிறது உடனே புறப்பட்டு வா என்று குறிப்பிட்டு இருந்தார் அதன் பேரில் சில புரட்சி வீரர்களுடன் உத்தம் சிங் இந்தியா திரும்பினார். ஆனால் இநதியாவுக்கு வந்த சில நாட்களிலேயே போலீசார் சந்தேகத்தின் பேரில் பிடித்து சோதனையிட்ட போது. அவரிடம் அமெரிக்க நாட்டு கை துப்பாக்கி இருந்தது கண்டுபிடிக்கப் பட்டது. உத்தம் சிங் சிறையில் இருந்த போது அவர் நண்பரான பகத் சிங் தூக்கிலிடப்பட்டார். இதனால் வெள்ளையார் மீது ஏற்கனவே இருந்த ஆத்திரமும். பழிவாங்கும் உணர்ச்சியும் அவருக்கு மேலும் அதிகமானது. சிறையில் இருந்து விடுதலையானதும் போலீஸ் கண்காணிப்பில் இருந்து தப்பி ஜெர்மனிக்குப் போனார் அங்கிருந்து லண்டன் சென்றார். 1940 மார்ச் 13ம் தேதி லண்டனில் காக்ஸ்டன் ஹால் என்ற இடத்தில் மைக்கேல் டயரும், ஷெட்லாண்டும் ஒரே மேடையில் பேசுகிறார்கள் என்பதை அறிந்த உத்தம் சிங் அங்கு சென்றார். மேடைக்கு எதிரே 4-வது வரிசையில் அமர்ந்து கொண்டார்.

தன்னையாரும் அடையாளம் தெரிந்து கொள்ளக்கூடாது என்பதற்காக நன்றாக சேவ் செய்து கொண்டு கோட்டும் சூட்டும் அணிந்து சென்றார் சிலர் பேசிய பிறகு மைக்கெல் ஓ டயர் பேச எழுந்தான் இந்தியாவைத் தாக்கி காரசாரமாகப் பேசினான் சில நிமிடங்கள் பேசியபின் தன் இருக்கைக்கு செல்லத் திரும்பினான். இதுதான் சமயம் என்று மேடைக்கு தாவிச் சென்ற உத்தம் சிங் மறைத்து வைத்திருந்த துப்பாக்கியை எடுத்துப் படபடவென்று 6 முறை சுட்டார் மைக்கேல் ஓ டயர் ரத்த வெள்ளத்தில் சாய்ந்தான் கண்முடி கண் திறப்பதற்குள் ஷெட்லாண்டை நோக்கி இருமுறை சுட்டார். கூடியிருந்தவர்கள் அலறியடித்துக் கொண்டு ஓடினர்.

உத்தம் சிங் நினைத்திருந்தால் ஓடித் தப்பி இருக்க முடியும் ஆனால் தன் லட்சியத்தை நிறைவேற்றிவிட்ட மகிழ்ச்சியுடன் அவர் அசையாமல் நின்றார். அவரைப் போலீசார் பிடித்துக் கொண்டனர். குண்டடி பட்டவர்களில் மைக்கேல் ஓ டயர் அதே இடத்தில் பிணமானான் மற்றவர்கள் காயத்துடன் தப்பினர். 1940ம் ஆண்டு ஜுலை 31ம் தேதி பெண்டேன் வில்லி சிறையில் உத்தம்சிங் தூக்கிலிடப்பட்டார். ஜாலியன் வாலாபாக் படுகொலை நடந்த 21 ஆண்டுகள் கழித்து 1940 மார்ச் 13ம் தேதி உத்தம் சிங் தனது சபதத்தை நிறைவேற்றினார்.

நன்றி 24-07-07 தினமலர்

காமராஜ் பிறந்த நாள்

" சொத்து சுகம் நாடார் , சொந்தந்தனை நாடார்
பொன்னென்றும் நாடார், பொருள் நாடார், தான்பிறந்த
அன்னையையும் நாடார், ஆசைதனை நாடார்,
நாடொன்றே நாடித்தன் நலமொன்றும் நாடாத
நாடாரை நாடென்றார்." கவியரசு கண்ணதாசன்

“Every person who has any intelligence, initiative or enterprise will be encouraged to engage himself in productive enterprise for the benefit of the nation”, said K. Kamaraj in his presidential address at the 68th Session of Indian National Congress at Bhubaneshwar in 1964. These epoch-making words are amazingly relevant today in the backdrop of globalization and encouragement for private initiative.

Born in a poor family at a small place called Virudhunagar in the southern part of Tamil Nadu on July 15, 1903, Kumarasamy Kamaraj is one of those selfless, dedicated and visionary freedom fighters whose sacrifice and service not only won us freedom but also led the nation into the path of self-reliance and all-round development.

Bharat Ratna, Kamaraj was first jailed in March 1930 when he participated in the Salt Satyagraha at Vedaranyam and was sentenced to a two-year imprisonment at Alipore jail. Then onwards, British jails literally became another home for Kamaraj who spent over 3,000 days there for taking part in freedom struggle.

Prison life helped him develop contacts with various leaders and freedom fighters from different parts of the country and he utilized his time in self-education through books. In 1940, when Kamaraj was in Vellore jail, he was unanimously elected as Chairman of Virudhunagar Municipal Council. On his release after nine months, Kamaraj went straight to the Municipal office and tendered his resignation stating “ One should not accept any position to which one could not do full justice”.

Trained by the great parliamentarian and freedom fighter, S. Sathyamurthi, who found in him “an efficient, loyal, indefatigable worker and a skillful organizer”, Kamaraj was elected as the President of the Tamil Nadu Congress Committee in 1940 and continued in that position till 1954. He was member of the Congress Working Committee from 1947 to 1969.

Kamaraj was elected to the Constituent Assembly of India in 1946 and to the Lok Sabha in 1952. He became member of the Madras Legislative Assembly in 1937 and 1946 and was sworn-in as the Chief Minister of Madras on April 13, 1954.

As the Chief Minister of Madras State for nine successive years, Kamaraj laboured hard to transform the State into a model State of the country. His no-nonsense approach towards administration and issues concerning the common people and his sterling perception of the complexity of the rural India helped Tamil Nadu attain a massive socio-economic transformation in full conformity with the Nehruvian vision. Kamaraj’s approach towards development was statesman-like and was astonishingly identical to that of Rajiv Gandhi who said “In the final analysis, the development is not just about factories, dams and roads. Development is basically about people. The goal is people’s material, cultural and spiritual fulfillment”.

Kamaraj’s rule, rightly acclaimed as the Golden Era of Tamil Nadu, led to massive industrialization, rural electrification and unprecedented government investment in education. It may appear unbelievable, but it is true that during Kamraj rule in Tamil Nadu, over 20 per cent of the total government revenue was spent towards education, as he was aware that investment in education is investment in future. He introduced free education up to high school level and provided free school uniform to poor students. In fact, he pioneered a free mid-day meal scheme for primary school children, aided by the American voluntary organization, CARE, in 1957, which has now become a national mission.

A visionary with his feet firmly on the ground Kamraj had solutions for any difficult situation. When Pt. Nehru found that the post-Independence Congress was losing its mass appeal, he turned to Kamaraj who came out with the “Kamaraj Plan” under which senior Congress leaders in the Central and State governments resigned and took up party work. They included Lal Bahadur Shastri, Morarji Desai, Jagjivan Ram and S.K. Patil.

In 1964, Kamaraj was elected as the President of the All India Congress Committee and successfully navigated the nation through the stormy years following the sudden demise of Jawaharlal Nehru and his successor, Lal Bahadur Shastri. In recognition of his contribution to the nation during the freedom struggle and thereafter, the country’s highest award Bharat Ratna was conferred on him in 1976.

Kamaraj was a shining example of simple living and high thinking. All through the years, he led a simple life, in fact, he was the only Chief Minister who stayed in a rented house in place of occupying a government bungalow. When he passed away on October 2, 1975, all Kamaraj left behind were ten sets of khadi dhotis and shirts and one hundred rupees under his pillow.

It is a fitting tribute to this rustic statesman that the commemorative coins in denominations of Rs. 100 and Rs. 5 are being issued to keep his memory alive. This would once again provide an occasion to the present generation to reflect upon and emulate the ideals followed by K. Kamaraj. (Feature Unit).

பாட்டு

Get this widget | Share | Track details